W dziejach Dukli – położonej w sąsiedztwie największego obniżenia Karpat, przy ważnym szlaku handlowym, wsławionej osobą św. Jana z Dukli – mecenat kulturalny Mniszchów, zwłaszcza ich rezydencja urządzona w typie „entre cour et jardin”, w której ma swoją siedzibę Muzeum, jest znaczącą częścią historii miasta i stanowi o jego wyjątkowości wśród innych miast Polski południowo-wschodniej.
Bogactwu wątków, jakie składają się na życie miasta i pałacu, odpowiada różnorodność obiektów prezentowanych na wystawie. Do najwcześniejszych dziejów Dukli nawiązuje cenny ornat z herbem Trąby z ok. 1540 r. (pochodzi z kościoła p. w. Marii Magdaleny w Dukli), zapewne ufundowany przez Jordanów, ówczesnych właścicieli miasteczka, którzy pieczętowali się takim herbem. Tarcza z Trąbami jest też widoczna na fotokopii pieczęci m. Dukli z 1564 r. Ścisły związek z winnym szlakiem handlowym ma „Kopia atestacyay do win…” datowana w 1757 r. w Dukli. Szczególną uwagę poświęcono przemianom wyglądu miasta, prezentując liczne dukielskie widoki na fotografiach i pocztówkach, ukazujące nie tylko różnice w architektoniczno – urbanistycznym kształcie miasta, ale także przybliżające jego mieszkańców i klimat codziennego życia. Przedstawiono tu również wybrane postacie, ważne wydarzenia i epizody dokumentujące życie społeczne w Dukli w ostatnich dwóch stuleciach. Warto zwrócić uwagę na pas dukielskiego poczmistrza i książeczkę służby dla pocztyliona z 1840 r., a także mapę katastralną Dukli z 1904 r. (zdjęta w 1851 r.).
Sporo wyeksponowanych pamiątek dotyczy kanonizacji św. Jana z Dukli przez Jana Pawła II w 1997 r. W obrębie tej grupy przyciąga uwagę makieta kościoła św. Jana w Dukli. Historię zespołu pałacowo-parkowego starano się pokazać poprzez zachowane pamiątki i symbole nawiązujące do tradycji życia artystycznego w dukielskim pałacu. Dwie najważniejsze fazy rozwoju tego obiektu przedstawia schemat, wykonany na podstawie badań archeologiczno-architektonicznych przez Pracownie Konserwacji Zabytków w Rzeszowie, na którym widać jak przebiegał zarys dawnych fortyfikacji bastionowych i w jakim stopniu wykorzystano je przy budowie założenia pałacowego.
Na wystawie przedstawiono wizerunki właścicieli dóbr dukielskich jak również rezydentów i gości pałacu, m. in. portret Tadeusza Kościuszki, który złożył wizytę w pałacu Mniszchów 19 października 1775 r. Najwięcej zgromadzonych na wystawie zabytków pochodzi z XIX i XX stulecia. Interesujące są plany przebudowy obiektu z 1875 roku oraz późniejszy projekt kaplicy grobowej Męcińskich w parku. Dużą wartość ikonograficzną przedstawiają eksponowane na wystawie fotografie wnętrz pałacowych ze wspaniałymi meblami rokokowymi i rzeźbami z marmuru kararyjskiego. Na kartach pocztowych można zobaczyć stan obiektów sprzed 1939 roku. Na wyróżnienie zasługują rysunki z pejzażami wykonane przez Helenę ze Stadnickich Męcińską ok. 1799 r. (właścicielkę Dukli w I połowie XIX w.), akwaforty ze scenami rodzajowymi Daniela Chodowieckiego i litografie z widokami miast Napoleona Ordy. Ekspozycję uzupełniają reprodukcje dzieł ważniejszych szkół malarstwa europejskiego z XVII, XVIII i XIX w., nawiązujące do dawnej kolekcji pałacowej.
Prezentowane w biblioteczce książki w oprawie półfrancuskiej, sygnowane na grzbiecie tłoczonym, złoconym napisem „Dukla”, pochodzą z biblioteki pałacowej, której tradycje sięgają czasów mniszchowskich. Do wystroju wnętrz rezydencji nawiązują stylowe meble, elementy dekoracji ściennych oraz dywany wschodnie. Dawną kolekcję porcelany obcych wytwórni i szkła luksusowego reprezentuje m.in.: fragment kompletu toaletowego z wytwórni w Brezowej (Pirkenhammer) w Czechach. Ciekawe też są miedziane i mosiężne naczynia kuchenne (takie produkowano w Wiedniu).
Nie sposób pominąć interesującej grupy archiwaliów, dokumentów, korespondencji, XIX- wiecznych rycin, starodruków, map, fotografii w różnym stopniu dokumentujących historię Dukli i dukielskiego zespołu pałacowo-parkowego. Zgromadzone obiekty świadczą o bogatej historii miasta i sygnalizują zjawiska artystyczne występujące w rezydencji dukielskiej.