Skansen

W czasie wojny stanowiła uzbrojenie samodzielnych brygad artylerii ciężkiej. Była bardzo skuteczna w zwalczaniu artylerii przeciwnika, niszczeniu umocnień oraz ostrzale zgrupowań wojsk z dużej odległości. Pociski kalibru 152 mm ważyły od 43,5 kg do 48,78 kg i można je było wystrzeliwać na odległość do 17 300 m. Działo to pozostawało w uzbrojeniu przez wiele lat po wojnie.

Szybkostrzelna (do 180 strz./min) armata przeciwlotnicza przeznaczona do zwalczania samolotów na wysokościach do 2500 m. W czasie wojny używana również do zwalczania czołgów. Do uzbrojenia weszła tuż przed wybuchem II wojny światowej w składzie samodzielnych dywizjonów, pułków, a później dywizji artylerii przeciwlotniczej.

Półautomatyczna (do 20 strz./min) armata przeciwlotnicza, przeznaczona do zwalczania samolotów na dużych wysokościach – do ok. 10 000 m. W czasie działań wojennych okazała się bardzo skuteczną bronią przeciwpancerną szczególnie chętnie używaną w walce z ciężkimi typami czołgów. Wchodziła w skład samodzielnych jednostek artylerii przeciwlotniczej (wspólnie z armatą kal. 37 mm). Na podstawie tej armaty opracowano działo czołgowe przeznaczone dla czołgu T – 34-85.

Jedna z najbardziej popularnych i powszechnie stosowanych armat II wojny światowej. Używana była jako armata wsparcia jak i przeciwpancerna. Wchodziła w skład pułków artylerii dywizji piechoty i samodzielnych oddziałów artylerii. Holowana była przez zaprzęg konny lub samochód ciężarowo-terenowy.

Nazywana także 100 mm armatą przeciwpancerną wz. 1944. Sowiecka holowana armata, używana głównie jako broń przeciwpancerna, była przystosowana również do prowadzenia ognia pośredniego jako armata polowa. Produkowana w latach 1944 – 1951. W niewielkich ilościach użyta bojowo w końcowym okresie II wojny światowej (do zakończenia wojny wyprodukowano około 400 egzemplarzy). Jej skonstruowanie było reakcją na wprowadzenie przez Niemców w 1943 roku nowych typów wozów bojowych („Tygrysów”, „Panter” i ciężkich niszczycieli czołgów). Depozyt z Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie – zwrócona MWP w 2016 r.

Czołg T – 34 wszedł na uzbrojenie armii sowieckiej na początku 1940 r. Pierwsze wersje uzbrojone były w armatę kalibru 76 mm, która okazała się niewystarczająca gdy w roku 1943 Niemcy rzucili do walki silnie opancerzone i uzbrojone czołgi „Tygrys” i „Pantera”. W odpowiedzi dokonano modernizacji T – 34 poprzez wymianę wieży i zamontowanie w niej armaty kalibru 85 mm. Tak uzbrojone czołgi pod oznaczeniem T – 34-85 pojawiły się na polu walki w 1944 r. W latach 50-tych uruchomiono ich produkcję w Polsce – od wersji wojennej różniły się jedynie zmodernizowaną armatę tego samego kalibru.

Skonstruowana tuż przed wybuchem II wojny światowej została użyta bojowo po raz pierwszy w lipcu 1941 roku. Szybko zyskała uznanie jako skuteczny środek walki. Składa się z 16 prowadnic połączonych parami, z których wystrzeliwuje się pociski rakietowe M-13 o kalibrze 132 mm i ciężarze 42,5 kg. Wyrzutnie montowano na podwoziu samochodu ciężarowego Studebaker lub ZIS-6 (ta druga wersja znajduje się w naszym Muzeum).

Skonstruowana w okresie międzywojennym jako wersja rozwojowa pochodzącej z I wojny światowej haubicy le.F.H.16. Standardowy sprzęt niemieckiej artylerii polowej. Do holowania stosowano zaprzęg 6-konny lub ciągniki artyleryjskie. Oprócz typu podstawowego stosowano wersje zmodernizowane: 18M z hamulcem wylotowym i 18/40 z hamulcem wylotowym na lżejszej lawecie. Depozyt z Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie – zwrócona MWP w 2016 r.

Samolot szkolno-treningowy konstrukcji całkowicie metalowej, wolnonośny dolnopłat z podwoziem chowanym z kołem przednim. Kadłub i skrzydło konstrukcji półskorupowej, skrzydło trójdzielne, w widoku z przodu załamane w spłaszczoną literę „w”. Wielkoseryjną produkcję Biesów uruchomiono w 1958 r. w WSK Mielec. Ogółem zbudowano ich 250 szt. Seryjne samoloty były stopniowo dostarczane do oficerskich szkół lotniczych oraz do jednostek Wojsk Lotniczych, Wojsk Obrony Powietrznej Kraju i do lotnictwa Marynarki Wojennej. Samolot był wielokrotnie prezentowany na targach i pokazach lotniczych oraz ustalono na nim rekordy międzynarodowe i krajowe. Jednak w połowie lat sześćdziesiątych, zaczęto go stopniowo wycofywać, w miarę wprowadzania samolotów TS-11 Iskra. W okresie 1966 – 1975 wojsko przekazało lotnictwu cywilnemu 101 maszyn TS-8. W 2023 r. przeszedł kompleksową renowację wykonaną przez Mieleckie Zakłady Lotnicze Sp. z o.o.